(Column) En toen was de rem d’r ôf.

DOKKUM – Ik bin fanavond nog even op ‘e strún weest en su kwam ik ’n frommeske teugen met ’n hondsje. We wisselden wat signalen út en ik mocht wel even met har met naar hús. We saten even an har achtertafel wer ze ’n knap laptopke staan had met behoorlik wat sound. De Top 2000 ‘rop via de stream. Hoppa.

We konden ’t aardig viene en we hewwe ók even alle dokkumers bij de kop had. Gienien hewwe we spaard. Su viene wij fan sommigen dat ze best leuk in omgang binne mar, dan allemachtigst skeinheilig op sundagmorgen in de kerk sitte. En deur de week groate klieren binne. We hoeve gien namen te noemen hiero. We kinne ze ók die heul degelijk samen ’n winkel runne mar, in de weekenden bij ’n ander in béd légge. ‘T werd har wat te warm onder de oksels.

Su gaat ze self in ’t vermidden fan de kamer staan en ze trekt an alle kanten an har shirt. ,,De BH mut út. Dat ferskrikkelike ding. Ik hew tweu dagen in de tooi lopen. Ik bin d’r klaar met. Út dat ding.” En ze frummelt onder har trui dat ding d’r onderweg. ‘T wurd demonstratief op de hoeke fan de tafel gooid.

Ik zag mogelijkheden tot. Maar neen. Dér werd ’n dúdelike streep trokk’n. We binne veerder doken in ’t publiek fan de Top 2000. ,,Must die ’s sien. Die mag vast gien pilske fan syn frou. Su’n zuur gesicht. En zij dan. Zij wil liever naar ’n goed concert fan De Toppers. Dit is niks veur har. En wie nimt nou ’n kien fan vier met om disse tiid naar su’n festijn?” En de feestgangers gingen mar deur met zuursien omdat, ze mar ’n uurke inboeke kinne.

Ik bin op ’t laast ók mar weer opstapt. Ze hewt my keurig útzwaaid. Mar ik had nogal lawaai. Ik was wat jolig. ,,De syke buorfrou kin wol wekker fan dy wurde.”, ,,Ja. Ik sil der wat better omtinke.”

De rem was d’r aardig ôf.

Met vriendelijke groet,

Harmen Poortman