(Column) Tweeentwintig jaar om ‘e nocht. Veur de mienskip… tweeentwintig jaar…
DOKKUM – Ik hew ’t gebrúk ôfbouwd. In de afgelopen vier maand. Onder zeer deskundige begeleiding fan Synaeda. Op eigen houtje hew ik dit noait durft want, mij was dúdelik verzekerd in 1996 dat ’t dan heul slecht met my aflope suu. Tegenwoordig brúk je disse medicaasje in disse sterkte allinich as je út ’n zware psychose trokken wurde mutte. En dan maximaal veur vijf jaar. Derna is ’t advies om d’rôf te gaan want, ’t is te agressief veur de lever en de nieren. Ik had d’r òk ’n maagbeskermer bij. Tweeentwintig jaar…
Dit beseffende doen ik myn dagelijkse dingen. Late we ségge: ‘Participere’. Soms lég ik myn werk, ’t digitaliseren fan films of ’t repareren fan fytsen, even del. Dan krij ik de helderhied weer bitsje bij bitsje werom. Die ik veurheen niet had. Ik zat die tweeentwintig jaar lang achter glas. Su besef ik dat ik in de afgelopen drie weken twee keer met andere namen ansproken bin dan myn eigen. En deur ’n medewerker fan Bureau Zelfstandigen Fryslân niet útnodigt bin veur ’n intake omdat, ik niet binnen de doelgroep val. Myn inkomen is gien bijstand fan de gemeente die my veurdroegen had. Vervolgens wurd ik nog ’s beld deur ’n collega van die man met deselfde mededeling in ’n andere formulering maar, niet minder teleurstellend. Ik probeer myn werk deur te setten.
Al dwaande herinner ik my nog dat ik ’n paar weken leden nog naar de hasses slingerd kregen hew dat ik altyd fakaansje hew. Ik kiek op ’t etiket fan de medicaasje: ‘Kan het reactievermogen verminderen.’ Ik snap wel hoe en wérom veul bedrijfsongevallen ontstaan kinne. Hoef ik gien hogere wiskunde veur studeerd te hewwen. Ik víen òk wat fan personeel op de werkvloer dat strak staat fan de medicaasje. Ik bedenk nog ’s hoe ik op basis fan ’t bijbehorende psychiatrisch etiket en na angifte bij de plysje fan disse en gene tot op ’t bot fileerd bin deur Stichting Veilig Thuis en de Kienderbeskerming. Ik vloek ’n keer. En nog ’n keer… en gedurende dagen en disse vier weken gebeurd dat nog wel ’s vaker… ,,’T is mar goed dat myn dna n.a.v ’n vaderskapstest bij de overheid bekend is.
Want ik kin my begriipe dat ménsen met dit soort geskonden privacyperikelen staatsgevaarlik wurde kinne. ‘T punt is dat ik manieren en fatsoen metkregen hew tydens myn opvoeding en studieperiode fan drie maand an de Hanzehoge School in Groningen. Ik probeerde Facilitair Management machtig te wurden. Ik zag dér in Groningen wel in dat de deurontwikkeling fan de Nokia 3310 niet lang meer op zich wachte late suu. Mar as ik zei dat in de toekomst overal camera’s hange suuden, was ik de wappie. Ik kon ’t òk niet overbrenge deur myn verslechterende gesondhied in die tiid. Ik werd der dus ’n probleem veur de mienskip. De mienskip had ’n probleem met míj. Mar hoe de wereld d’r nou bij leit verbaast my niet. En wat binne d’r iniens veul wappie’s. Studere is lere fan ’t verleden en plannen make veur de toekomst. Wat ik zag dat dér ontwikkeld werd maakte mij bang en ik kon ’t niet handele.
Mar ik dank de Hanzehoge School Facilitair Management veur de inzichten, al binne die bekroond tot ’n psychose. Want met die inzichten hew ik myn leven inrichte kinnen. Ik kon met die kennis en vaardigheden omgaan met myself, met de kapotte heup. Ik kon vanaf myn éénentwintigste de pyne fan de broken heup manage tot aan myn dertigste. Tussendeur hew ik nog ’n moaie cariére opbouwe kinne binnen de radio en mediawereld. Werfan ik leerd hew dat je radio en tv MAKE. Je creëre nieuws en actualiteiten. Je creëre emotietrekkende programma’s. Veur mij al heul lang niks nijs onder de son. Maar bovenal hew ik met die ervaringen der in Groningen leerd hoe je je manifestere as partner en toekomstig vader tydens de geboorte fan je kienders dankzij je vrouw. Je vrouw in alle extremen en útersten. Ik bin ’n trotse vader. Vervolgens hew ik Veilig Thuis en de Kienderbeskerming de baas weze kinnen. Dat verwachtst niet fan ’n (ex)psychiatrisch patiënt. En d’r is wel meer wat men fan mij niet verwacht.
Ik wil met name mevrouw Marga Waanders, veurmalig Burgemeester fan Dongeradeel en huidig burgemeester fan gemeente De Westhoeke ontzettend bedanke veur dat ze mij, n.a.v. ’n pittig mar toch heul open en begripvol gesprek, verplicht hewt om de afgelopen drie jaar gebrúk te maken fan maatskappelik werk fan ’t gebiedsteam fan de gemeente Noardeast-Fryslân. Want anders was ik waarskijnlik nog niet fan die troep af weest. Ien ding: Ik heet Harmen. En gien Henk of Herman (D’r is ien die mij noeme mag wat ze wil mar, die hewt der ’n gegronde reden veur.) En bovenal: Ik BEN en ik DOE. Ik doe òk wel ’s NIET. Ik val niet binnen ’n categorie. Ik pas òk niet in ’n hokje. Ik hew leerd en ervaren dat ik nergens tussen pas. Dat is mij òk wel dúdelik maakt in myn jeugd en in de instellingen. Dat betekent dat ik in myn ientsje binnen disse mienskip en op eigen titel dingen ség, benoem, duid en útvoer. Aangesien myn dna bij de Staat der Nederlanden bekend is, gaan ik d’rfanút dat ze beseffe dat ik lieke veul seggenskap hew dan iederander lid fan de Staat. Dat wil níet ségge dat ik sitting nim in ’n bestuursorgaan of lid wurd fan ’n politiek partij o.i.d. Want nogmaals, mij is wel dudelik maakt dat ze mij d’r liever niet bij hewwe. Mar ik bin d’r wel. En wil ik my d’r met bemoeie dan, doen ik dat. Wen ‘r mar an.
Tweeentwintig jaar om ‘e nocht… Veur de mienskip… tweeentwintig jaar…
Hello world,
Harmen Poortman
