(Column) Niet tweu of meer.

DOKKUM – Gusteravond had ik my veurnomm’n om over disse tweu ’n column te skriiven. Mar ik weet nou iniens niet meer wer ik ’t over hewwe suu. Die vent hier rechts in beeld is myn maat. Dat wyfke is ’n vage bekende van oans beide. Aardig meiske mar, hewt wel nukken.

Dou kinst an har heule blik en houding wel sien dat ze wat vijandig is. En echt, myn maat is de goedhied selve. Jim sien òk wel dat ik op veilige ôfstand sit. Dat werd later wel anders. Op ’n gegeven moment zat ik d’r middenin. En dit skatsje is niet veur de poes. Nim dat mar fan mij an.

Fanwege myn overwicht (nee, gien overGEwicht) en myn sublieme communicatieve vaardigheden wurd ik altyd as troubleshooter inzet. Vaak bin ik dan òk niet fan de benauwde mar, dit keer was ’t anders. Ik hew myn maat op ’n gegeven moment ’t advies geven even naar búten te gaan om te roken. ,,Ik rook al meer as ’n jaar niet meer.”, riep hij my in ’t gesicht.

,,Dan bliefst mar zitten mar, dan an de andere kant fan mij.”, en ik skoof op naast har. Dat beviel har blykbaar want, de sfeer klaarde drekt op. Ik hew ’t gesprek tot ’n hoger niveau tille kinn’n. Su dronken was ik dus nog niet. D’r binne selfs nog heul lieve woorden vall’n. Gienien fan oans tweu hewt nou ferkering met har, hoar. Mar, ze werd wat milder.

‘T werd selfs nog gesellig. We hewwe lachen en úteindelik hewwe we nog ien fan har kregen. Neen, ’t had wel raar ôflope kinn’n. Ze hewt oans nou elk íen glas wien in ’t gesicht gooit. Niet tweu of meer.

Harmen Poortman