(Column) Ik hew ‘m sproken, de man fan de niet rijzende oliebollen.
DOKKUM – Su enkelt ’s noadig ik ien út om even te borrelen. Suwel froulje as mânlje. Gusteravond òk ien. Op ’n gegeven moment haal ik oans tweude consumptie út de keuken en ik snij wat snaaifleisch. Myn gast vroeg of ie ergens roke kon. ,,Tuurlik, in de Clinter.”, sei ik. En ik wees ‘m de weg.
Su staan wij bij de frituurpan wer ik altyd de oaljekoeken in bak en doen ik ’n gruwelike ontdekking: Ja, die pan mut òk nog skoan mar, disse man die ik hier te gast hew werkt bij dat bedryf wat de koopmans oliebollenmix levert. ,,Wouden dyn boltsjes wel rijze?” , vroeg ie an mij. ,,De mynen wel.” sei ik su: ,,mar hoe kon dat dan nou met die vergis(s)(t)ing?”
,,Tsja, das beroepsgeheim.”, was syn antwoord. ,,Mar ik sil ’t dy in vertrouwen fertelle. Haddestou dan òk pakken met dat dagnummer wer ’t om draaide of niet?, was syn wederfraag. ,,Hew ik niet naar keken mar, alles rijsde hier de pan út.” antwoorde ik hem. ,,Mar d’r waren òk pakken sonder dagnummer. Hoe kon dat dan?”
,,Oeh, der kon ik nog wel ’s verantwoordelijk veur weze.”, sei d’r met ’n lichte blos op de wangen. Hij hewt my òk even útleit hoe ’t kin dat sommige pakken gien dagstempel metkrije. Mar dat mag ik òk niet naar búten brenge. Bedrijfsinformaasje. Strikt geheim.
We binne weer in ‘e hús gaan en we hewwe ’t snaaifleisch met nog ’n consumptie nuttigd. Ik noem ’t bewust consumpties want, ’t is deur de week, sien. Ik wil gien praatsjes. Mar ik weet nou hoe ’t sit met dat niet rijzen. Ik hew ‘m sproken. De man van de niet rijzende oliebollen.
