(Column) Ik steek noait weer ’n kears an veur ’n mokkel.
DOKKUM – Noh, mooie boel hier. Streep deur ’t romantieske avondsje. ,,Ik zorg veur wat lekkers bij de drank. Wat snaaierij.” ,,Oke, hewst òk kearsen en slingers?” Ik sei: ,,Kearsen hew ik wel.” zij: ,,Dan nim ik de slingers met.” Noh, hewt niks geven.
Komt ze anriiden in har, deur verplicht participeren bijmekaar spaart, karke: ,, Nou is ’t wel wat mar ’t wurdt fanavond wel dampig zoniet vrieserig en nou is myn blower d’r met ophouden. Kinstou nou even sien hoe dat sit met ’n zekering of su of, doestou dat straks as ik weer furt gaan?” ,,Noh, dou bist hier krekt.” sei ik su: ,,Eerst mar ’n wientsje.”
Mar ik had ’t al in de gaten. Ik denk: ,,dit wurdt niks.” Om mekaar heen prate, hè. Ze hewt ók ’n vriend mar dat loopt niet suas ze wil. Hindert niks want, ik wil òk niks… veerders dan, dat. Mar dér sit je dan: Jaaah! Noh, Henk en klaske binne òk útmekaar. En ik hew òk hoart dat ’t rommelt tussen Sietske en Ewoud.” Ik mut trouwens wel ségge dat ze vond dat ik ’n moaie playlist op Youtube útzocht had. En dan wuu ze òk even hoare late dat ze muziekkennis had. Nou, dat dacht ik dus niet. Ik bin deejee weest. En wat veur ien. ‘N carriëre tot an Hilversum. Älderverskrikkelikst. Dat hew ik har even wete laten hoor. Ja, wat dachst? Wij hadden de Ipad op skoat achter de draaitafel met de information fan internet as wij ’n plaat an- of afkondigden. Poehhh..!
Noh, ik had ’t wel in ‘e gaten. Dit werd veerders niks. D’r lag ’n pleet op myn bank. Dér kroop ze nog dapper onder mar, ik hew ‘r veerders gien werk meer fan maakt. ,,Mat ik nog even nei dyn blower sjen?”, hew ik op laast mar fraagt. ‘T is veerders ’n best frommes. Kin d’r best met lache mar, ’t leidt tot niks. Eilikst had ik de smoor in en dat hew ik òk met overtúging wete laten.
Ik loop met har met naar har autoke: ,,Sjoch, hjir binne de zekeringen.” ’n Doaske met lichten en drie zekeringen. werfan ik drekt al zag dat ‘r twee kapot waren. En die andere was ien veur ’n andere groep, ofsu. Want ik hew d’r òk niet alle ferstán fan. ,,Ik sien d’r òk gien bliksum fan. Skyn ’s even bij met de telefoan.”, krimmenear ik fanonder ’t dashboard. ,,Lit mar.” ,sneerde ze over de dyk: ,,Wat haw ik no oan dij? Bist ek ’n kerel fan neat.” ,,Donder dan ok mar gauw op.” En ik bin onder dat stuurwiel wegkropen. Al vloekend en tierend deur de straat is ze in ‘e auto stapt en volgas wegskeurd. Ik hoop mar dat ze nog wat sien kon. Mar ik steek noait weer ’n kears an veur ’n mokkel.
Fijne avond,
Harmen Poortman
