(Column) ,,Mar do kinst best nog wat dwaan foar de mienskip oan frijwilligerswurk.”
DOKKUM – Tsjonge jonge, nije anpaste skoenen en wat doet dat seer. Myn heupen staan skeef naar aanleiding fan een heupbreuk op jonge leeftiid en ’n lange geskiedenis dermet. Deur die anpaste skoenen wurde de heupen weer keurig recht in posiesje drukt. Dat mut wenne. En dat is niet sonder pyne. ‘T maakt my verdrietig. En kwaad. En ik skrief dit omdat ’t anders heulemaal niet meer dúdelik is werom ik en suveule met mij leve suas ze leve.
Wat bin ik negerd deur de jaren heen. Veural in myn jeugd: ,,Die heup is no ienmaal stikken. Der masto mei fjirder.” ,,D’r binne slimmere dingen.” ,,Nee jong, bern brekke gjin heupen. ‘T sit dy tusken de earen.” En dan der bovenop de sneren dat je te lui binne om te werken. Verfolgens wurd de weg naar de psychiater de enige want, jonge mensen helpe ze niet su gauw an ’n nije heup.
En dan kom je an de antidepressiva en antpsychotica e.d. Dyn búk set op. Krijst núvere hangtieten. Allemaal kloaterige bijwerkingen. Ondertussen verbytst dy de pyne deur in de avonduren wat bier te nuttigen. Bier is ’n uitstekende spierverslapper. Mar dat wurdt dy eilikst drekt afnomm’n ,,Mast dat bier steanlitte. Mast meer in beweging. Kinst wol ’s ’n eindsje rinne.” Ik staan dan op ’t punt om te séggen dat ik niet iens op tiid ’n brandend hús verlate kin deur de beperking maar, ik hou my dan stil. Is dat wyselik? Ik denk fan wel maar, onbegrepen voel ik my deste meer.
En dan realiseer ik me dat ik eilikst sommige mensen òk toe wéns dat ze met ’t selfde komme te sitten: De heup breke, jaren met deur lope en verfolgens òk de commentaren naar de kop slingerd krije dat hij/zij best nog ‘wat dwaan kin foar de mienskip’. Eilikst bedoel ik dat je sommige klootzakken gewoan nog keihard an ’t werk skoppe wille met ’n dergelike beperking. En dan òk fergees. Omdat, ze self altiid de bek open hewwe omtrent gehandicapten en ménsen met beperkingen.
Ik sil nog even de laaste hân légge an ’n participaasjeprojectje wer ik meer waardering veur krij dan fan sommige figuren die niet wete wat ze ségge teugen ménsen met sulke ontigelike pynlike verskijnselen. Ménsen die derdeur vaak niet iens weze kinne wie ze graach weze wuuden. En ik proost nog ’n keer op de mienskip. Dat we mekaar nog wat staan sien.
Tsjoch!
Harmen Poortman
