Therapie of gjin therapie, dat’s de question
DOKKUM – Zooo, even de ik. Nou lets get personal. Ik zit nogal in dubio. Sil ik ’t doen of niet: EMDR-therapie. Trauma’s hew ik. En best heftig. Met ’n broken heup deurlope en ’n leven opbouwe. Is niet niks mar, is my lukt. Ik wil òk niet zielig weze mar, ik wil fan myn tranen af. Ik bin niet ongelukig mar, vaak om niks skiete de tranen my in de ogen. Ók in geselskappen. Ik wil der fanôf.
Nou krij ik fan maatskappelik werk de tip om emdr-therapie te gaan folgen. Klinkt my goed in de oren. Allinich wil men dan dat ik acuut stop met bierdrinken. D’r wurdt fan mij nogal gauw docht dat ik alle dagen half smoor deur de tiid gaan. Dat hew ik te danken an ien fan myn veurouders en de diagnose die ze mij om de nek hongen hewwe. Ik wurd der wel wat flauw fan. Ik bin de laaste twintig jaar hier in Dokkum ien keer dronken fan ’n feestje adviseerd om naar hús te gaan en dat was naar aanleiding fan ’t feit dat ik wat losser was dan anders omdat, ik krekt hoord had dat myn dochter myn dochter niet was. Mag ’t ’n keer?
Dit is trouwens gien trauma meer. Met dat meiske gaat ’t goed en ik hew der ’n goed gevoel an overhouden. Ik bin heul bliid dat ik har as eerste man in de arms hewwe mocht. En ik hew in myn hart twee kienders. Dat sil altyd su blieve. Myn trauma leit meer in de hoek fan de ervaring met die broken heup. En veural an ’t gevoel fan mishânneling wat ik derin ervaren hew. ,,Werke of lere, anders is d’r gien plak veur dij.”, dat is mij vaak veurhouden. En ik leg dat niet allinich myn ouders veur, ók de mienskip. ,,Trochsette en net sa eamelje.”, ik bin niet fergeten wie dat vaak teugen my seit hewwe en ik bin bereid die ménsen op hun nummer te setten. Wenneer zij de heup breke sta ik graag naast ze in de revalidaasjeôfdeling: ,,Werke of lere, anders is d’r gien plak veur dij.
Su’n gedachtegang gaat ver. Dat vloeit dus voort út ’n trauma. Der wil ik graach fanôf. En as emdr-therapie der veur helpt dan, doen ik dat graach. Allinich wurdt mij deur kennissen die dit ók ondergaan binne verteld dat zij niet dwongen binne om te stoppen met ’t nuttigen fan alcohol. Die fraag wurdt niet an iederien steld en ik kin ók ménsen die gedurende de therapie gerust ’n borreltsje dronken mar, toch baat hadden bij de therapie.
Werom mut ik dan sunoadich fan myn pilske af stappe? Ik súp my lang niet klem mar nogmaals, ik hew ’n stempel. Ik vien dat knap discriminerend. Ik fraag jim om advies om hier met om te gaan. Reagere mag via de service fan Facebook en òk in een DM. Even over de foto: Ik had even ’n goed gesprek met de beste kok fan de Kooilanden in Dokkum.
Therapie of gjin therapie, dat’s de question.
Harmen Poortman
