(Column) Tante Betje giet oender zeil.
DOKKUM – Ik en myn maat hadden ôfsproken bij de Halve Maan in Dokkum. Om half drie. En Eelke had al even beld met de ménsen die bij tafeltsje 34 zaten: ,,Opzoute as Harmen op syn electric bike d’ran komt, dan wille wij der sitte.” En dat gebeurde. Ik stalde myn fyts bij de Tromp (de terrasboat) en de lui bij dat taffeltsje gingen keurig vurt. Ik docht: ,,Die Eelke, die hewt toch overwicht.” Lees gien overGEwicht want, dat hewwe we beide niet.
Ik ging sitt’n an dat taffeltsje, half onder de luifel en ’n kwartier later arriveerde Eelke. ,,We kinne beter ien opskuuve. As de buien komme sitte we beide droog.”, aldus myn slimme maat, Eelke. Hewwe we deen. En toen kwam al rille gauw oans bekende dokkumer, Hein Joustra bij oans sitt’en. Fan hem hewwe we òk disse speciale coverfoto anboaden kregen. En we binne d’r wiis met. Pronkt moai boven dit geouwe hoer in ’t dokkumers. Hij hewt ’n moaie exposiesje in de Remonstrantse kerk an de Legeweg in Dokkum. Elke zaterdag te besien van half twee tot fijf tot 11 september in t kader fan TsjerkePaad. Leuk!
Hein ferfolgde syn weg en wij keken naar de andere kant fan ’t water. Der meerde ’n skipke an. Tante Betje, heette dat boatsje. ’n man was derop de matroas en Tante Betje zelf was de kapitein. Su leek ’t. Ondertussen kwam d’r weer ’n bekend dokkumer stel naast oans sitt’n. An taffeltsje 34, skeef onder de luifel. ,,Harm, dou hewst buienradar, hoe liekt ’t?”, aldus de lady. ,,Dou komst aas’n mar moai bij mij op ‘e knibbel.”, was myn antwoord. ,,Hoe is ’t met dyn vader?”, kreeg ik as ferfolgfraag. Die hew ik ontwieke kinnen want, toen driegden de buien meer en meer. En we keken naar Tante Betje.
’t was ’n hiel spektakel: Zeiltsje d’rop, zeiltsje d’raf, Sytse op ’t dek, Tante Betje in ’t stoeltsje, en òk andersom. Op ’t laast Sytse en tante Betje beide in ’t veuronder, Sytse d’r weer út, õk Betje d’r weer út… Noh, su ist nog even deurgaan en we hewwe oans dér kostelik om fermaakt mar, ik moest wel weer naar hús.
Anders was ik as ’n skippy en dan kon ik disse column niet meer skrieve. Dus ik hew op ’t laast de rekening fraagt en toen ik op ‘e fyts stapte hoarde ik Tante Betje nog séggen: ,,Sytse, mei dyn switkakkerts yn ‘e punt of bûtendeks. Oars boek ik hjir yn Dokkum ’n hotel foar mysels.”
Tante Betje giet oender zeil.
Harmen Poortman
