(Column) Ruby, don’t take your love to town.
DOKKUM – Ik mag har naam niet noeme mar, ze zat hier weer even: Gien ferkering, gien gefriemel (zit ‘r mar niet overin) gewoan gesellie. En de muziek werd weer versorgd deur youtube punt com. Myn besite want, su noem ik har dan mar, hewt ’n skitterende kennis fan de groatste muzikanten fanút alle windstreken en ze raffelt su alle namen fan de bandleden op. ’t is ’n genot. Misskien veur RTVNOF?
Via de noadige flauwekulmuziek komme we bij Bruce Springsteen. In oans melige bui sien we oansself wel as plaatsvervangend drummer en zij as backin’ vocal. Natuurluk met oans glaske wien en bier in de rechter hân en linker klauw. Gelukkig komt Sting veurbij met The Police met ’n versie fan ‘Every breath you take’ in ’n later stadium fan hun carriére. Dan binne wij ók wat minder sarcastisch en best wel onder de indruk fan ’n goed stukje muziek.. En ik moest natuurlik tiidens disse megatrack wel acht keer hore hoe knap en sexy die Sting eilikst wel was. Ik was hast fan plan om Jennifer Rush met ‘The power of love’ d’rin te gooien mar, toen kwam Mark Knopfler fan Dire Straits veurbij.
Toen sloeg har praat gauw om: ,, Mast no ris sjen. Mei syn bouwvakkersshirt en syn sa gewoane, keale holle. Krekt of komt ‘r hjir fan ‘e klaai. ‘T koe Fokke Ernst wol wèze.” ’t werd weer hoog tiid om te shufflen: ‘Rumours of Fleetwood Mac’. Dat is as ’n rustpunt veur mij. As ik ’s avonds allinich hier in de keet sit dan, draai ik ‘Sara’ fan disse band graach even middellúd. Dan hew ik de electrische deken al op standje drie en ’t licht in de douche al an. Vaakst halverwege dit nummer wil ik dan al op béd want, ik vien de leadzangeres wat glamourloas vergeleken met de echte Stevie Nicks. Mar de toetseniste, werfan ik de naam niet weet mar, myn besite hewt ’t krekt noemt mar die is nou al weer vurt, vien ik deste gedrevener in har muziekwerk. Har houding en útstraling late sien dat ze sin hewt om muziek te maken. ’t spat ‘r fanôf. Hè, ’t oud wyf hewt ók weer sproken.
Dan úteindelik komme we an bij Kenny Rogers werfan wij beide ségge dat oanze moekes en diens generaasje fan de stoelen afglibberden in de zalen wer disse man veur optreden hewt. Ik geef toe: Singe kon die man mar, was ie nou echt su knap en lekker? Heurlike verrookte en versopen whiskeyvoice. Dat is waar en dat kin ók sorge veur fibraasje bij de froulje. Ik snap dat. Mar waarskijnlik was dat niet de reden fan de kwaliteit fan syn stem. Mar, su klinkt dat dan, hè.
Islands in the stream was natuurlik de dikke topper. Ók ‘Coward of the county’ en ‘Ruby, don’t take your love to town’ hewwe we met de noadige geneugten belústerd. En we sagen oansself ók nog wel wat stunts doen met de General Lee fan de Dukes of Hazard. Wij hewwe ’t ‘r nog even fan nomm’n op disse derde paasdag en wij biede jim hier an:
Fijne avond,
Harmen Poortman
