(Column) We ségge straks allemaal: ,,F*ck joe.”
DOKKUM – Ik hew nou echt wel even de smoar in, heur. Natuurlik bin ik dit weekend veul te veer gaan deur ’n reaksje te plaatsen op ’n fragment van de Weekend Nieuws Show werin ’n ex frijwilligster staat te dwepen over hoe fantastisch ’t is as we hier in Noardeast-Fryslan ’n AZC krije: ,,Wat we hjir foar die minsken dwaan kinne yn Dokkum.” Ik had har naam natuurlik niet brúke mochten want, zij mag wel en public har mening geve. Mar reaksjes an har adres mag natuurlik noait. Ik maai dy ’t gras veur de voeten weg, Wietske. Dou nimst ’n publieke plek in. Dou drukst 60 procent fan de mienskip dyn persoanlike ervaring de strot deur. Dan kinst reaksjes verwachte.
En ik hew namelik ók de ervaring met ’n AZC. In Kollum. Ik weet wer ik over praat. Ik hew al seit dat ik dat der eng vond. As 22 jarige in overspannen toestand moest ik der frijwilligerswerk doen. Heup stuk, geestelik in de war… Anyway. Tweu jaar later brak de hel der los i.v.m. de moord op Marianne Vaatstra. Ik von’ ’t al eng genoeg. Mar ik moest participere. Hew ik deen. Myn leven lang. Niet altyd sichtbaar. Mar stilsitt’n hew ik noait. Suas jim leze kinne op disse site bin ik dwaande. Is my niet altyd gund en derom hew ik ’n strakke boekhouding anlégge mutt’n. Want de verrader leit op ‘e loer.
Út die strakke boekhouding fan mij blykt dat ik as, wajonger fan de beloofde €1500,– die ik bijverdiene mag per jaar mar, €500,– over hou. De eerste €850,– gaat op an inkomstenbelasting. De rest raak ik kwiet an weromvorderde huur- en zorgtoeslag. Myn inspanningen suas die op disse site publikelyk kenbaar maakt wurde loane dus niet. En ik hew derom ók besloaten moai in de wajong hangen te blieven. Want wij hier in Nederland late alles hier mar binnenkomme. En ik vien dat wij as gastheer ók best wat werom verwachte magge fan OANZE GASTEN.
As ik dan fanavond ’n tillefoantsje krij fan ’n goeie freundinne, heulemaal overstuur omdat, ’n asielzoeker bij de Poiesz in Dokkum har de stúpen op ’t lyf jaagt hewt deur om har auto heen te strúnen terwijl ze d’r self nog in sit. Dan, vien ik dat die asielzoeker wel wat an ’t werk kin hier in NL. Of hij mut vechten gaan veur syn eigen land en veural veur syn eigen zes frouen en drieentwintig kienders. Die freundinne fan mij is namelik in de afgelopen seumer ók al ’s deur ’n asielsnotneus útmaakt veur kankerhoer omdat, ze froeg of ’n fyts die breedút op ’n voetpad lag, even an de kant kon. ,,KANKERHOER”. Aldus, oanze gasten.
Wij binne gastheer. As Nederland binne wij gastheer. Mar gien voetveeg. Ik hew fannemorgen probeerd de belastingdienst te bereiken met de fraach werom ik niet meer in eigen zak steke kin fan de centen die ik sugenaamd bijverdiene mag. Must miene dat ik ien an de lijn kregen hew. Eerst ’n keuzemenu fan heb ik jou daar. En as je dan de keuze selectere dat je ók daadwerkelik ien an de lijn hewwe wille dan, krijst de melding dat de wachttiid langer dan tien minuten is. Vurt derna krije je de opsje of ’n medewerker je ók terugbelle mag as, de drukte ’t toelaat. Mar dat gebeurd natuurlik niet. Want ze wete bij de belastingdienst ók wel dat, as ien écht om ’n medewerker fraacht dat, ’t dan ien is met ’t GVD veuran in de bek.
’t Is hier wel klaar in Nederland. En ók in Noardeast-Fryslân. Ik hew mij heul lang inhou’en. Ók nog nietiens PVV stemd tydens de afgelopen Tweude Kamerverkiezingen mar toch; Niet allinich ik en die goeie freundin fan mij mar, wij allemaal ségge straks: ,,F*ck joe.”
Harmen Poortman
