(Column) ,,Je bent ’n toffe peer, papa.” dan, …

DOKKUM – Ik kin d’r wel weer lekker in om prikke. Ontigelik in om zeike en veural weer pontificaal de kat op ’t spek byne mar… ik doen ’t niet. Ik hou ’t leuk. Mar nim fan mij an: ,,D’r binne weer saken die verdiene de andacht en derveur hew ik myself mar ’s útnoadicht bij de gemeente.” Mar veur nu: Myn dochter!

Althans, in myn hart. Mar dat wete jim hoe dat sit. Al bin ik biologisch dan niet har vader, laast was ze út fan hús bij mij. Vlak veur de seumerfakaansje en ik moest har dus op ’n morgen naar skoal brenge. ,,Wat krijstou altyd met naar skoal as pauzehapke, lieverd?”, had ik har de avond fan te voren fraagt. ,,Appel.”, aldus de kleine lady. ,,Sjit, ik hew gien appel. Wel conference peren.” Mut òk kinne. En ik maak ’t fruithapke klaar veur de folgende dag.

Ik hew sinds fan ‘e week weer contact met de kleine meid. Moeke was gewaar wurden dat die peer niet weer kin. Op skoal had de juf ’t beleid vaststeld dat elk fruithapke skoan op mut, elke dag. Dus ók die bewuste dag dat ik de peer d’rin drukt had. We binne nou al minstens drie weken veerder en ik hew har mist. Echt waar. Maarrrr….

Hier bij mij op de buurt hewt ze ók vriendsjes maakt deur de tiid heen en ik hew fan ‘e week ’s even in har belang hifke of de kleine layla ók ’s even hierheen komme kin om te speulen met har favorietjes hier in de straat. Ik sloeg der gien modderfiguur met toen ik fan ‘e week even bij har en mem langs ging om ze ’n fijne fakaansje te wénsen.

In combinaasje met ’n kinderei doen je dan iniens heul veul heul goed. En as ik dan dat lieve smoeltsje sien en ze seit: ,,Je bent een toffe peer, Papa.” dan, …

Harmen