(Column) Graach even in ’t fatsoen
DOKKUM – ’t is al weer even leden dat ik hier wat skreven hew. En ik krij der òk wel ’s ’n brok fan in de keel bij. Want ik hew wel ’s rake woorden skreven en dat is niet elsenien naar de sin. An de andere kant binne d’r nog steeds menschen die ’t waardere. Dus ik probeer weer ’s in ’t fatsoen binnen vijf alinea’s ’t doel te raken. De snaar, ’t hart, whatever…
Ik hew al hiel lang ’t idee had om wat met ’n moestúntsje te doen. Krúden ensu. En ’n heul goeie maat had my tipt: Loodsverkoop in Dokkum fan de Kooistra’s. Vaak hewwe ze der ’n hoekje met saaden. Drie puudsjes veur ’n euro. Ik hew ’n freundinne (lees: NIET MYN SKARREL. Veur de ingewijden) útnoadichd om met te gaan. Gesellig!
We hadden ’t nog niet over myn rechterpoat had. Ik kin inderdaad wat beter út de voeten met de nije skoenen. Mar overdriive is ók ’n vak. We waren nog mar bij skap ien en alles moest ze deur de klauwen hewwe. De eerste twintig meter had ik nog geduld mar, toen hew ik ien fraagt: ,,Wer binne hier de saaden?” Ik bin drekt op myn doel afstormd. Vervolgens hew ik myn metgesel wel weer opsocht en hew ik har nog attendeerd op de agregaten die ze te koop hadden. Har verjaardag valt op ’n dag dat Liander de stroom d’r ôf gooit fanwege werkzaamheden an ’t net.
Wat oans veerder beide opviel was de verskeidenhied an folk wat op disse Große Ausverkauf afkwam en dat dat hier en der nog wel wat in ’t fatsoen bijskaafd wurde kin. Derom hew ik òk ’n tsiisskaaf metnomm’n. Menschen die sich d’r totaal niet op klede. Súterige leggings en dan met doadgeblondeerd haar en dan ók nog ’n ontigelike útgroei totan de skouders. Startende moekes met ien kien in de wandelwagen te janken, de tweude d’r naast te razen en de derde nog in ’t lyf wer we niet op sitte te wachten. De vrijgeselle hunken die, su noadig ’t beste gereedskap veur su weinig mogelik geld juust nou inslaan nou ze gien wyf hewwe omdat, dat anders niet mag. We hewwe oans verbaasd over ’t ongenuanceerde gegraai en geklauw in alle artikelen met bordsjes d’rbij dat ’t showmodellen waren: NIET AANKOMEN. En dan nog de groatste asociale groep fan ’t heule publiek: De verskrikkelijke bejaarden. In de scootmobiel midden in ’t pad staan gaan met links en rechts ’n gehoorapparaat in ’t oor en dan, heule gesprekken met de leeftiidstgenoat’n voere en as ik dan zeseneenhalf keer fraach of ik d’r even langs mag dan, hoare ze niks. Mar as de frou seit: ,,Wolst ek ’n nij skeerapparaat hawwe?” Dan, slaan ze an!
As waakhonden. Noh, jim snappe ’t wel: ,,’t gie wer nergens oer.” En we hewwe toch nog moaie saaden vond’n. Die gaan ik samen met de seun morgen moai ten gronde richten. En liek as disse column sien we ók in de loads fan Kooistra jim graach even wat in ’t fatsoen.
Noflike fakaansje,
Harmen Poortman
