(Column) ,,Ik hew wel ’n druiper. Want we mutte wat om mekander denke.”
(DOKKUM) – We mutte wat om mekander denke. We mutte wat naar mekaar omsien. Òk naar de ménschen die ’t wat minder hewwe dan de gemiddelde arbeider. Ség mar, de minimumlijers. De ôfkeurden, De nietsnutten, de stumpers. Ja ik reken myself der òk onder. Ik hew leerd dat dat makkeliker leven is dan d’r teugenin te gaan. En my in bochten te wringen wer ik noait weer útkomme kin. En d’r wurdt wel naar my omsien. Genoeg, Meer as….
Mar andersom wil ik òk wel ’n bijdrage levere an de mienskip en dan mut ik eilikst soms vreselik lache. Ik hew wat kunde an ’n froutsje. Mar we verwachte fan mekaar helemaal niks. We hewwe beide ’t vertrouwen zwaar verloren in de andere sekse. Mar we helpe mekaar wel. Ze hewt ’n autootsje en dat riidt. Mar der is ’t òk met seit. Alles valt su langzamerhand út en nou doet de verklikker fan de verlichting ’t niet meer. Lampen bránne laten en dus de accu leeg. Gusteravond tillefoan: ,,Harmen, kinstou morgen even komme met de startkabels? Vorige keer ging dat òk su moai. Toen haddest ‘m gauw weer an de gang.”
Jaa, dat is òk su mar, toen liet ik de kabels an myn accu sitte terwijl myn motor liep en zij har auto startte. Ik had krekt hoord dat dat niet verstandig is. Dat had mij de katalysator koste kinne. ,, Lieve, ik kom morgen even. Komt goed.” Dus fannemorgen iere betiid ston’ ik veur de deur. ,,Wat bistou betiid. Ik bin nog niet in de kleren. Eerst kofje.” En su lég ik har an de keukentafel út dat ik die accu oplade mut deur myn motor draaie te laten met de startkabels tussen beide accu’s. Mar dus niet drekt starte. We gaan an de knutsel en staan naast de beide auto’s.
Der komt buurfrou langs met de man: ,,Wat moai dat jim wat oanhâld oan mekoar hawwe. Ja, ik sjoch jo hjir geregeld. Noh, dat is moai. Ja, ik wit wol, jo binne toen skeiden. Dat wie toen sneu. Moai dat jo har wat leafde joue. Ja sy is ek wat iensem. Jaaaah, ik sjoch wol dat jo ’n protte foar har dogge. Das moai. ‘T jout jo ek wer ’n doel in ’t libben, hè? Ja want, jo wieden ek wat dwalende. Wat foar tsjerke gean jo?”
,,Hóe bedoele jo?”, fraag ik. ,,Noh, jim matte wol útsjen wat jim dogge. Je kinne net samar wat oanrommelje. Der sjocht ’t mínskdom faakst raar fan op. En je wolle de segen toch ek hawwe foar ’n goed houwelik? ’t is ek better foar de structuur om sneinemoarne moai nij tsjerke te gean. Is ek goed foar de rolverdeling yn de relaasje. Want ik haw wol sjoen dat jo soms let op de sneonejûn hjir by har wei komme op ‘e fyts. Dan hawwe jim ze ek wol preun. Ik praat ‘r net oer hjer mar, ’t wurdt wol sjoen. Dan witte jim ’t even”
,,Noh lieve, ik haal de klemmen d’r ôf en dan must ‘m mar ’s probere te starten.” Niks! Gien slag. ,,Dan mut de acculader d’r an. Ik hew wel ’n druiper.”, ség ik su wer dat elitaire stel bij staat. Ik bedoel dus ’n druppelaar. ,,Oh, komst dan fannemiddag weer?”, skalt myn froulike friend over de dyk. ,,Wat leuk! Dan kinst hier fanavond moai ete. Ik hew macaroni.”, en de gespeulde geilhied druipte er fanôf. Sterker nog, Ik kom morgen weer. Want, die druiper mut ‘r minstens negen uur an hange. Suveul tiid hew ik ‘m fanmiddag niet geven. Der hadden we òk gien flauw benul fan. Omdat ik nou in de luie stoel met de laptop op skoat útsoek hoelang dat dan wél mut, hoeft ze misskien niet ’n nije accu te kopen.
Want we mutte wat om mekander denke.
Harmen Poortman
