(Column) Zij riidt nou òk seuvenentweintigeneenhalve kilometer per uur.

DOKKUM – Su, ik hew ’n tweede ebike. Naast myn eigen. Misskien veur ’n second lady. Jaaaah, dat kin mar su. Weestou ’t? Myn eigen hew ik kregen. Stukken. Mar ik kon ‘m opknappe en hij komt met liefde my toe. Prima. D’r binne òk ménsen der hoefst niet met stukken spul an te kommen. Ik kin ze. Mar in dit geval weet ik dat ’t út ’n goed hart komt en ik bin ‘r bliid met.

Alá, die tweude ebike? Wie sil dér op riide? ‘N lady! En wat veur ien. Jim wille ’t niet love mar, ze mag d’r weze. Ondanks dat ze soms wat neerslachtig is en depri. Derom juust ’n tweede bike. Beweging maakt endorfine an en soms hew je wat hulp noadig in ’t bewegen. Dus ’n hulpmotor. Mar ja, we binne minimumlijers dus: ,,Wer doen ze ’t fan?”

Ik bin opgroeit in ’n húshouding wer alles ’t dee en anders werd ’t vurt gooid. Ik hew hier nou tweu ebikes wer ’t één en ander an gebeure moest. Is dat slim? Nee! Ik had ’n pake die leraar was an de technische skoal in Bolsward. Die maakte fan tweu kapotte fytsen ien goeie. Ik doen niet minder en niet meer.

Ik kin de generatie fan: ,,Nij! En oars giet ’t oer. En mei garoansje, oars stjert hy d’r mar yn. Dan kom ik d’r noait wer.” Ze suuden d’r self ’s wat veur doen mutte, die ouwe verrekkelingen. ‘N complete generaasje hing bij mekaar fan de garaansje. 1945 tot heden.

D’r riidt hier straks ’n frommes deur de stad op ’n ebike die ze self niet betale kin. Mar ze riidt ‘r wel op. En kin dij ’t wat skele hoe dat financierd is? ‘T is har gunt. Omdat ze har premies wel betaald hewt, in welke vorm dan òk. Zij riidt nou òk seuventweintigeneenhalve kilometer per uur. En zij en ik misskien ók wel ’s tegare.

Oeh heden…

Harmen Poortman