… al légge de sniidúnen op ’t terras. Want, we sille d’r sitte!
(Column) Su, dit ontbijtsje nuttig ik veilig en droog onder myn overkapping mar, ik mis ’t òk wel: Even op ’t terras bij de Posthoorn. Toch maakt ’t weer ’t self òk wel dúdelik dat dat even niet te doen is. Niet allinich deur de coronamaatregels, ’t weer houdt dér selfs òk rekening met. ‘T ís gien terrasweer! En toch sitte dér de diehards die, su liekt ’t wel, an de antidepressiva mutte as ze niet even bij Sake op ’t terras sitte kinne.
Dou kinst ze d’r precies út. Ik sien dat wel as ik dér op myn Almost Harley veurbij jakker. En dat is best vaak. Niet dat ik dan niks anders te doen hew. Neen, ik mút der dan langs. Ik mut dan op klus. Films ôflevere die ik digitaliseerd hew en su. En fietsen inspectere of ik der nog wat hânnel in sien. Werom ik mij hier verontskuldig fraag ik my trouwens òk ôf want, men sit der dan te kieken naar wat der veurbij riidt en seit dan teugen mekaar dat dat folk is wat anders niks te doen hewt. Self sitte ze der op ’t terras of hadden ze ’t met moeite verdiend. Terwijl ze zelf de moaiste baantsjes hewwe fan de heule mienskip deur bepaalde lokale konten te likken.
‘T is ’n bepaalde laag út de mienskip wat der sit. Of eilikst tweu. De elite, de créme de lá cr;éme. En de minder bedeelden. De onderste laag.
Die welgestelde groep sit ‘r elke week minstens drie keer. Krekt of kinne ze zelf niet koke. Die hale gien boadskappen in ‘e keet. Die gaan naar Sake. ,,Dat foldocht ús bést. Thús gjin drokte. Hoeft de ôfwaskmachine ek net te draaien.” Want ze binne su deun as ’n verrekkeling. ,,Wy binne mar tegeare. De bern rédde zich wol.” Die arme kienders mutte zich mar te goed doen an pizza’s fan de Jumbo of bami fan de Kota Radja. Die laaste groep kinst d’r drekt út. Ast ze sitt’n siest dan siest ze de eerste vier weken òk niet weer. Dan mut eerst de útkering weer stort wurde
En dat is veerders òk niet slim. Elk syn eigen. Ik vien ’t bèst. Mar ik mut dan wel lache as de parasols deurgaan veur paraplu’s, de kleedsjes klaar légge op ‘e stoelen veur as je ’t koud hewwe, de harkenielen haast fan de gevel ôf smelte deur de terraskachels en de sniidúnen haast op ’t Stalt légge. ,,Want we mutte en sille d’r sitte!”
Noflike snein,
Harmen
