Tweu kerken dicht in Dokkum. Hew ik te hard skopt?
(Column) Dokkum – ,,Zeg me dat ’t niet waar is, Frank Boeijen Groep…” Seit ’t jim wat? Ik kin ’t hast niet bevatte. Ik durf dit òk bijna niet an te kaarten. Tweu kerken dicht in Dokkum. Gereformeerde kerken. Hew ik dat deen? Ik hew d’r aardig teugenan skopt mar, dat dit ’t resultaat weze suu, dat had ik niet docht.
Of ik my skuldig voel? Nee. As mij ter ore komt dat de kerkeraad fan disse mienskip sichself útnoadigt bij leden die vrage om ’n aalmoes, om te sien hoe slecht disse mensen ’t hewwe en dan dat leed gespreksonderwerp maakt op feesjes dan, snap ik best dat de leden de kerk de rug toe kere.
En suwaar ik dit skrief weet ik dat ‘r ien sich ontigelik opwient om wat ik hier ség. Misskien meerdere mar, dat sil ik persoanlik noait te horen krije. Neen, dat is gespreksvoer op feesjes wer ik niet veur útnoadigt wurd. En verfolgens krij ik fan familieleden ’t mes op ‘e keel om per direct te stoppen met ’t skriiven fan dit soart berichten omdat, ménsen zich d’r an store. Asof ik gien méns bin.
As ik ség dat ik bidden hew tot oanze lieve Heer dan, krij ik te horen dat ik in ’n geloofspsychose zit. Fan dieselfde gereformeerden wer nou twee kerken de deuren fan slúte mutte. Ik geloof nog altiid in oans Jezus mar, ik praat d’r niet weer over. Mij sille ze d’r noait weer over horen.
En as ik vraag wie die ménsen dan binne die klachten hewwe over myn antigereformeerde stukjes dan, wurdt dat afwimpeld met: ,,Neen, dér prate wy net oer. Dat sizze wy net. Is ús yn betrouwen ferteld.” En nou krij ik vast de skult fan ’t slúten fan tweu kerken. Let op: Ik hew te hard skopt.
Harmen Poortman
