Skoalvoetbaltoernoai CSV BE Quick Dokkum. Dat was tevens hun excuus.
(COLUMN) DOKKUM – Myn seun had fandaag ’n skoalvoetbaltoernoai en ’t leek my leuk om der even heen te gaan. Òk leuk dat die jonguh dan ’t gevoel hewt dat syn oue vaa dan interesse hewt in hem en wat ie doet. En ik docht òk even an ’n goeie freundinne fan my die wel ’s wat in de vergetelhied raakt. Ik docht: ,,Zij mut ‘r òk even út. Even wat anders dan die 48 vierkante meter wer ze veul binnen blieft te eamelen over dat gienien naar har omkiekt. Wel even goed om d’r even út. ,,Metkomme en d’rbij weze. Tusken de minsken. Is goed foar dy.” Vond ze òk prachtig, hoar. Ze straalde d’r over.
We kwamen an op ’t heuse sportcomplex fan CSV Be quick. Ik was d’r al jaren niet weest en ik mut myn complimenten útspreke veur de moai verbouwde accommodaasje die ze dér creëerd hewwe. Werkelik top. We liepen naar de bijvelden want jah, wij moesten natuurlik met die lieve jonge fan mij weer heulemal achteraan weze. Ik terug naar de auto en de fiskerstoeltsjes ophale. Want myn rechterpoat is nog niet dusdanig dat ik der nou ’n ganse middag op staan kin. Ik sil de foto’s fan myn júbeltoanen achterwege late.
Madam was veurút lopen en toen ik met de klapstoeltsjes ankwam zat ze pontificaal in de dugout an de overkant fan veld vier. Ik bin lineal rectaal recht teugenover har zitten gaan op myn eigen stoeltsje mar, wel aan disse kant fan ’t veld. Denkst toch niet dat ik heulemaal om loop om dat veld naar de westside? Ik sil gek weze. En krekt toen de eerste wedstriid begonn’n was moest de lady òk naast my sitte. Dwars deur ’t speulveld tiidens de eerste helft fan vijf minuten en jah, ze kwam naast my sitt’n. Drekt geseur:
,,Wat is ’t hier koud. Kin de jas mar beter anhoue. Der an de overkant in die dugout was ’t veul nofliker.” En dit ge-emmer hewt noait weer ophouden. Kwam der nog overheen dat de meester fan myn seun skeids was tiidens de wedstriiden en die had gien pen. Myn ladyguest had ’n heul dure pen in ‘e tas fan toen ze 38 dienstjaren bij de Sionsberg draaid had. Krekt gien veertig want, dan had ze d’r seer geskikt optiid út kinn’n. ’n vergulde parker met inscriptie. ,,Magst wel even brúke mar, ik wil ‘m wel terug.”, aldus besloten. Halverwege de middag: ,,Ik wil naar hús mar, die man hewt myn pen. Ik wuu wel dat ik die man noait myn dure penseel liend had. Hoe mut ’t nou?”
Noh jong. Spul! Kinst an de stand fan de stoeltsjes op de foto wel sien. ’t hewt de heule middag bakkelijen weest. Mar dat was niet allinich bij oans su. Op ’n gegeven moment kwam de bal fanút ’t veld deur ’n harde skop op ’t moaie kopke terecht fan ien fan de moekes die te deun naast de goal ston’. Ik hew my stuk gniesd: Je hoarden gewoan ’t pleisterwerk fan ’t gesicht knappen. Har man moest har ophale want, ze kon niet meer self over de dyk naar hús. Drama. Want de iene moeke moest nog meer voetbalfrou speule dan de ander. Mannen waren d’r betrekkelik weinig want, die moesten werke. Dat was tevens hun excuus.
Harmen Poortman
