Gien medelijen. Werke silst.
Verder nergens om, ik vien ’t heul belangriek dat kienders lere dat ze su nou en dan wat doen mutte veur ’n ander binnen de mienskip maar, nou hoar ik op NPO2 Radio de laaste dagen ’n reclame ter promoosje veur vrijwilligerswerk. Volgens mij mut je juust de ménsen leren geld te verdienen.
Ik snap het wel: Bepaalde doelgroepen kin je heel makkelijk inzette als vrijwilligers suas, Gepensioneerden, Bijstandsgerechtigden en Wajongers. Ik ség ’t mar weer: Moderne slaven.
Leer kienders nou in elk geval geld te verdienen. En om myn part die gepensioneerden òk. Want gratis leve via een pensioen over de rug fan de arbeider hoeft òk niet. Ik sien hier heul dichtbij dat de generaasje fan na de oorlog beweert ’t land weer opbouwd te hewwen. Mar, voor wie?
Niet veur de folgende generaasjes, hoor. Nee, veur sichzelf. Bestuursfuncties wille ze niet overdrage an de folgende generaasjes, Út die veulste groate keten binne ze niet weg te slaan en fan t geld wille ze niet af. Der blieve ze met hun reet stevig op zitt’n. Dat nimme ze ’t liefst met ’t graf in.
Wajongers wille wel mar hewwe beperkingen. Derdeur lukt heul veul hen niet. En dan wurde ze nog ’s marteld deur die gepensioneerden: ,, Do wolst ek neat. Do wolst net yn ’t gereel rinne. Dwarshasses. Wy hawwe genôch foar dy dien.” GVD die wajongers mankere wat werdeur veel niet lukt. Ik spreek út ervaring. In myn hasses run ik ’n ziekenhús. In de praktiek kom ik ’t hiem hier amper ôf want, ik hew ’n keunstheup.
En dan hew je nog de bijstandsgerechtigden: Die hewwe d’r õk niet om fraagt. Mar ’t oordeel is al veld: ,,Te lui om foar de dúvel te dânsjen.” Velen van disse bijstandsgerechtigden hore in de wajong of wia. Mar der komme ze vaak niet in deur de bureaucratie. ,,We mutte wel ’n gemienskappelikke ruif hewwe wer de armlastigen fan fretuh kinne mar, gienien hewt ‘r recht op.
Een ieder en ik hew ’t lezen fanavond, die seit dat ‘r veur iederien werk is dus òk veur ménsen in ’n rolstoel e.d., mutte ze drekt alle recht op zorg ôfnimme. Ik weet út eigen ervaring dat deur ’n chronische pijnprikkel je de kracht, motivaasje en de lol om te werken fergaat. Een ieder die ’t seit dat ‘r veur iederien werk is die hewt gien kennis fan saken en mutte ze drekt an ’t werk skoppe wenneer disse persoan ’n beroep doet op de zorg. Self hew ik nog ’n paar op ‘e lyst staan werfan ik hoop dat ze gauw de heup breke. Dan bring ik ze ’n fruitmand en ik skop ze per direkt an ’t werk. Ogenblikkelik.
Ik hew d’r gien medelijen met.
Was getekend,
Harmen Poortman
