(Column) Middagje ‘Eeltjemarmatching’.
DOKKUM – Ik hew de jongen fan aflopen frijdag tot ankommende frijdag en dan mut je wat útviene. Gaat opsich best. Ik had útvonden hoe de boatpomp op de sigaretansteker in de auto ansloaten wurde kon dus, de boat achterin de auto en naar Eeltsjemar. Dér arriveerd de boat oppomd en naar ’t strandsje lopen met ’t spul. En we liepen su op ’n dame an die met de rug naar oans toe zat, in bikini. ,,Late we hier mar sitt’n gaan, jonge.” En dat was een meter of acht skeef achter har.
Twee klapstoeltsjes had ik met en die iene bleef leeg want, myn kleine jonge was drekt met de boat te water skoaten. Su sien ik ’n freundinne fan my ansjokken op ien elleboogkruk. ,,Gaan krekt even sitten.” ség ik su teugen har en dat dee ze. ,,Ik mat om trije oere hjir wer fuort.”, zei ze. Mar ’t was nog mar half tweu. ‘T was bere gesellig en al weet ik dat ze gewoan trouwd is, ik as frijgesel liet even in my omgaan of ik dat huwelijk òk naar de filistijnen helpe wuu. ,,In anderhalf uur krij ik dat toch niet veurmekaar dus, ik hew my keurig gedragen. Bovendien is dat huwelijk òk as ’n blok beton. Gien deurkommen an.
Inmiddels was ’t drie uur dus ik zat weer in myn uppie. Myn seun was ik even út ’t oog verloren en ik realisseerde my dat hij ontigelik leuk an ’t speulen was. Hij maakt snel contact en ik begon út te vogelen wie de moekes waren fan die speulkameraadsjes. De kienders binne de sleutel tot ’t contact tussen de ouders, niet dan? Ik kwam ‘r achter toen ien fan de jonkjes even veur wat drinken naar syn moeke toe liep. ,,Ah, leit gien vent naast.”, was myn conclusie. Mar ik gaan niet met myn heule hebben en houen naar de andere kant fan ’t veld. Veur ’t selfde geld zit ze der helemaal niet op te wachten. Straks krij ik ’n sneer en dan kin ik weer terug. Hew ik gien nocht an.
Toen ontdekte ik ’n moeke fan ’n ander speulmaatsje. Disse moeke liep naar ’t water om sich te bemoeien met de heerskappen. In har ogen ging ‘r iets niet goed. ,,Ik knapte vurt op har ôf. Wij mannen snappe dat je as ouders je niet met speulende kienders bemoeie mutte totdat, ’t volledig út de klauw loopt. Mar dat gebeurde niet. D’r gebeurde heulemaal niks. ,,Wat ’n zeikwijf.”, docht ik.
Ik snapte òk vurt wel werom der gien kerel bij was. ‘k kon my wezelik veurstelle dat dit frommes skeiden was. Ze zag ‘r òk su út as ien die ’n hoge overhiedsfunctie hewt en dus de mannen stuurt naar wer ze ze hewwe wil. Hew ik heulemaal gien belang bij. Ze liep weer naar har stekje en ik zag al ’n heule boel ménsen ôftaaien naar hús. ‘T was òk al vijf uur weest en ik hoopte dat disse moeke har jongens úteindelijk òk ’n keer roepe suu. Niet dus. Met Rik waren dat nog de enige drie waterratten. Mar moeke ging slapen en dus hew ik spelbreker weze mutten. We binne naar hús gaan en hewwe pizza besteld.
Maar ’t was ’n moai middagje ‘Eeltjemarmatching’.
Noflike jûn,
Harmen
