(Column) … dat ik niet in de schuur mocht komen…

DOKKUM – Ik hew gusteren even bij ’n wiifke koffie dronken. Ik verwachtte d’r niks fan. Mar ’t werd als mar leuker en geselliger. Dus ’n pilske. En nog ien. Toen ze even naar ’t toilet ging docht ik: ,,Ik réd myself wel even. Ik loop self wel even naar ’t hok.” Ik wuu wel dat ik dat laten had.

Wat ik der zag hewt myn leven drastisch veranderd. Núvere aparaten, atributen wer ik ’t doel niet fan snapte, touwen, haken, een tafel slash werkbank en ik hew even naar búten keken of ze òk hynders had want, ik vond swiepkes. Ik snapte niks van ’t heule gedoe mar, interessant vond ik ’t wel. Ik hew der nog wat omstrúnd en toen vond ik in de hoek ’t kratsje bier. Der kwam ik veur dus, ik pakte d’r ’n fleske út. ,,Mar gauw hier weer weg.”, docht ik. en ik draai my weer om om naar de deur te lopen.

Der ston’ ze. In de deur, in ’n leren pakje. Ik begreep dat dit foute boel was. ,,Toe mar.”, zei ze. En haar ogen vertelden my dat de broek út moest. Ik had wel deur dat ik der niet onderút kwam. Vervolgens tikte ze met ’n swiepke op de werktafel. Ik begreep die instructie mar al te goed. Ze hewt nog wel vaker met dat swiepke tikt.

Wat ‘r zich toen allemaal ôfspeuld hewt hou ik mar veur my. Ik sil jim de veerdere details bespare mar, of ik dit nou su plezierig von’? ’t Hele spektakel duurde my òk lang genoeg. D’r waren òk momenten dat ik ’t niet meer zag zitten. Toch was ’t òk wel weer ’n heule verrijking. ‘T hewt myn horizon wel verbreed. Mar ik had denk ik liever dat ze seit had…

…dat ik niet in de schuur mocht komen.

Harmen