(Column) Ien euro de bitterbal. Om te janken.

DOKKUM – Ik had ’t har belooft: Ze Was al vier jaar niet meer naar openbare gelegenheden weest. Veurnaamste reden was omdat, ’t niet te betalen is veur ’n minimumlijer en veerders hewt ze wat ’n hekel an groate groepen ménsen. Je mutte d’r wel over kinne, fanselfs. Mar ’t was best gesellig. De Jaarmarkt in Dokkum versie 2024.

Ik mut eerlik ségge: Kraamkes hewwe we niet sien. Die waren d’r wel mar, oanze interesse lag drekt bij de terrassen. Nergens plak. Ók niet bij Sake fan de Posthoorn mar, úteindelijk bij de Waegh ien tafeltsje in de volle sun. Der binne wij sitten gaan. We hadden elk wat contanten met. Spaard de heule week met ’t pinnen en dan wat apart in ’n satehbakje fan Wijko. Must rekene elk drie tientsjes.

‘N glas Chardonnay kwam op zes fiiftig en ’n Hertog Jan fan de tap op drie veertig. Dus zij mocht twee en ik drie consumpties. De serveerster froeg ók of we wat te snaaien hewwe wuuden. Niet op de toan suas ik dat hier nou skrief mar, op ’n seer decadente wiize. Wij zagen derfan ôf. Want we hadden de kaart al even lezen en werkelik…

Dus we hewwe eerst ’n kwartier naar oanze glazen sitt’n te sien veurdat we ’n nipke durfden te nimmen. Mar toen kwamen we ók frij gauw los. D’r liep fan alles an folk langs oans tafeltsje en we hewwe oanze ogen dus ók de kost geven. Heul snusterige types en ménsen werfan je wel sien dat ze gien doel meer in ’t leven sien tot heule knappe froulje en veur myn tafelpartner natuurlik ók knappe mannen. Dat sei ze dan ók. En omdat ik my deran ergerde maakte ik dan weer opmerkingen over frouen met heul moaie achterwerken en veurgevels. En dan kreeg ik weer ’n skop onder ’t tafeltsje.

Mar toen kwamen d’r ménsen met kleine kienders naast oans zitten. Natuurlik krijse en janke en die kienders waren gewoan baas over hun âlders. Ik sei: ,,Lieve, ik hew thús nog ’n zak met fiiftig bitterballen fan Mora veur nog gien vijf euro. Want ien euro de bitterbal. ’t is om te janken.”

Harmen Poortman