(Column) Dit kin allinich mar in Noardeast-Fryslân.
DOKKUM – Noh, we hewwe ’t vast wel allemaal metkregen dat ik wat last fan de rechtervoet had. Dat ’t my hoog zat is natuurlik gienien ontgaan en na enkele herinneringen aan ’n psychotisch verleden hew ik de kogel mar deur de kerk jaagd. Ik hew even met ’t spreekwoordelike skearmes bij enkele overhiedsinstellingen langs weest en binnen ’n week had ik de útslag fan de MRIscan binnen de deur. Mar, ’t leukste fan ’t verhaal is de weg d’r naar toe.
Nadat ik mij ankondigt had via de plysje en de gemeente, na vier jaar niet hoord te wurden, mocht ik úteindelik naar ’t MCL veur ’n MRIscan. Ik hoefde d’r om tien veur ienen pas te wezen mar, ik was su allemachtigst betiid dat ik nietiens inchecke kon. In de auto liet ik de tas met pyama, genoeg ondergoed, de toskeboarstel en de manneparfum fan Lutske út Gytsjerk staan. ,,Om myn part houe ze me hier todat, ik holpen bin.”, was myn vastberaden instelling.
Úteindelijk bin ik an de beurt en ik kom in ’n portaaltsje wer ik my ontdoen kin fan kleding met metalen. Ik had ’n thermobroek onder de spykerbroek en ik staan der dus nog even myn saakje recht te léggen in die lange onderbroek. Su gaat de tweede deur òk open en der staat Jenny. ‘N spontane, lachende verplegende of iets dergelijks. ,,Komt u maar verder, meneer Poortman.” Ik denk: ,,Hou dyn handen mar thús, Harmen.” En ik loop met naar de groate machine met útskúflade. ,,Ik geef mar gien hand.”, zei ik su òk nog. ,,Nee Poortman, dat doen we ook niet meer in verband met de covidmaatregelen.”
,,Noh ja, ik hew der ’n andere reden veur.”, want ik von”t seer ongemakkelik. ,,Ooh, vertel.” En ik antwoord wat skichtig met wat ik bij ’t eind had had veurdat ze de deur opende. ,,U bent wel eerlijk.”, en ze lachte stiekum. D’r was òk ’n broeder in de zaal, dames en heren. Dus Veilig Thuis hoeft ‘r niet bij haald te wurden. ,,Jah’,’ ség ik in volle overtuiging; ,,want ik verwacht fan de ander òk de noadige hygiëne.” ‘T iis was drekt broken.
De scan ging ongeveer 20 tot 25 minuten duren, aldus de jongedame en vurt in ’t begin was myn ademhaling al in de war. Halverwege sprak ze my an via de koptelefoan, wer ik Skyradio knallúd op de oren had te tetteren: ,,Gaat het, meneer?” ,,M’n ademhaling is in de war mar, set mar deur.” ,,Nog even vijf minuten en dan houden we ’n kleine pauze. Dan komen we bij u.” En dat was òk su. Ze houe zich wel an hun woord, mut ik ségge. Full automaticly werd ik even út de cilinder haald en kwam ze links fan my staan. Ze zag dat ik ’t moeilik von’ om stil léggen te blieven en ze keek my even strak an: ,,Alles best Poortman maar, hou die voet stil. Anders word ìk boos. Dan kunnen we helemaal opnieuw beginnen” En ik kon wel sien dat ze eilikst in de lach skoat. ,,Die hou ik stil. Beloofd.”, En ik zucht ’s diep. ,,U bent boos, meneer Poortman. En dat begrijpen we.”
,,Jaag mij die machine maar weer in want, m’n ademhaling is nu weer goed.”, ség ik met de noadige selfspot. ,,Das goed meneer maar, ik wil u nog wel iets laten weten waar u niet blij van wordt. Het duurt vijf minuten langer.” ,,Dat ga ik redden. Gas op de plank.”, was myn beslút. En na die vijf minuten extra was de MRImissie slaagd. Ik staan naast de tafel te shaken en te skudden fan de spierpyne en der gaat ’n deur open. ’n beveiligingsmedewerker: ,,Kan ik gaan, Jenny?”
Jongelui, dit kon ik allinich mar hier in Noardeast-Fryslân flikke. Ik met myn psychotische onhebbelikheden had dit niet in de randstad útfretuh mutt’n. Dan had ik in de goat leit. Of ik was d’r niet meer weest. Dank an alle ménsen die ik de afgelopen week best de tanden sienlaten hew en my toch ontzettend goed holpen hewwe. En dat waren soms hulpverleners of útvoerend personeel. Mar òk hoger plaatste individuën. Mar wees niet bang. D’r sit gien kwaad in mij. En fan hulpverleners en útvoerend personeel blief ik altyd af.
Nogmaals ontzettend veel dank.
Harmen Poortman
