(Column) Mar ze is weest, dusssss…
DOKKUM – Gusteravond, twintig over zes tillefoan fan myn liefste meiske: ,,Papa, mag ik bij je logeren?” Ik was in myn nopjes. Vurt alles checke: ,,Is har bed skoan en opmaakt? Hewwe we snaaierij in ‘e keet? Is ‘r genoeg ranja en binne d’r ijsco’s?” En veural: ,,Binne de banden op spanning fan har ladiesbikeje?” Gelukkig! Ik was d’r klaar veur. Pfffieuu…
Noh, fannemorgen eerst mar even rustigan ontbeten. ,,Wat binne de plann’n, Lynn? Veur fandaag?” ,,Ik wil eerst JJ en Mikey zien op de tv en dan kleurplaten maken en dan even fietsen op m’n fiets. En ook even naar de speeltuin met Papa en ik lust ook wel ’n tosti.” Nou, ’t is allemaal geschiede en om kwart veur drie wuu de princes of de noardeast-fryske klaai en wâlden wol wer nei mem en heit. Want ik bin papa, sien. Wel even dat jim dat wete. Mar dat is de meesten wel bekend hoe dat sit.
Ik hew genoaten! En ik docht: Nou eerst myn borrelfreundin appe: ,,Kinst ók ’n ôfdraaide bonuspapa opvange?” Poehhh, ik hew de boel even de boel laten. ,,Jaah, kinst wel komme. Gaan we even tegare naar de Poiesz om drank en de boel op stelten sette. Even met de karre botse teugen al die vervelende, trage bejaarden die altyd overal in de weg staan en dan kinst hier ók wel ete.”
Der was ik wel an toe. Goh, wat hewwe we lekker borreld en eten. Lekkere, kliemske shoarma met natuurlik de ferkearde broodsjes mar, de dochter fan de leukste ménschen fan Dokkum en omstreken hewt ze veur oans opzocht in de winkel want, die werkt der sien. Dus dan geeft ’t niks. En we hewwe weer even de halve stad beroddeld. D’r bleef gienien heul. Alles en iederien hewwe we de grond in trapt. Nee hoor, grapke. Mar we hewwe wel om ménschen lachen.
Samen hewwe we wat in de keuken staan. ’t was de bedoeling dat ik ’t eten klaar maakte en dat Lutske de boel wat oprúme suu. Tweu in de keuken werkt niet, jong. Dus steeds mekaar in de weg lope. Op ’t laast de konten teugen mekaar. Toen werd ’t wel even heul spannend. Mar, niks weerd juh. Dit is ók de reden dat we elk skeiden binne destyds. Ik bin weer ôfstoken en ik suu nog even naar de Swalker mar, ’t begon te regenen. En ik had de beurs ók niet met en dan had ik ’t op ’n viltsje sette late mutt’n. Hou ik niet fan.
Mar ze hewt weest… Trusten luitjes,
Harmen Poortman
